Obecnie można obserwować dwa odmienne zjawiska. Z jednej strony promuje się sport i zdrowy styl życia, wiele znanych osób zachęca do wysiłku fizycznego, powstają programy telewizyjne poświęcone aktywnemu trybowi życia, a siłownie przeżywają oblężenie. Z drugiej, odsetek osób, które w ogóle nie praktykują ćwiczeń sportowych, jest znaczny. Zapomina się, że ruch potrzebny jest człowiekowi od wczesnego dzieciństwa do późnej starości.

Pomysł rozwiązania tego problemu pojawił się ponad pół wieku temu. Dostrzeżono wówczas, że przeciętny człowiek ma ograniczony dostęp do profesjonalnej infrastruktury sportowej oraz do fachowego instruktażu. Wraz z końcem edukacji szkolnej ustawała konieczność brania udziału w zajęciach wychowania fizycznego, co dla wielu osób oznaczało koniec przygody z aktywnością fizyczną. W związku z tym chęć spopularyzowania „małego” sportu była główną ideą. Wszystkim zainteresowanym zdrowym stylem życia i sportem zaczęto oferować liczne zajęcia dostosowane do potrzeb, zainteresowań i kondycji. Zaczęło powstawiać wiele programów upowszechniania aktywności ruchowej i zdrowego stylu życia. Deklaracja programowa była realizowana między innymi poprzez promowanie nowych dyscyplin, organizowanie konkursów, zabaw, pikników, imprez i zajęć sportowych dla osób w każdym wieku oraz integrowanie społeczności lokalnych dzięki angażowaniu ich w zajęcia ruchowe. Promowanie prozdrowotnego stylu życia, który zapewnia sprawność psychoruchową i zatrzymanie negatywnych tendencji związanych ze starzeniem się społeczeństwa czy wzrostem liczby osób otyłych jest sprawą priorytetową.

W mediach można obecnie zauważyć wiele kampanii związanych z promowaniem zdrowia. Szczególny nacisk kładzie się na zachęcenie osób po 50. roku życia, których liczba w społeczeństwie systematycznie rośnie. Wpajanie im zasad zdrowego stylu życia przekłada się na poprawę jakości życia oraz ogólny wzrost ich samooceny.